خواسته کارفرمای پروژه ، بنایی مسکونی در7 طبقه ، شامل دو واحد آپارتمانی مشابه به همراه یک واحد تریپلکس بود .در اینجا سازماندهی حجمی با توجه به شیب طبیعی تند زمین که از شمال به جنوب 16 متر بود ، درسه قسمت به گونه ای درنظر گرفته شد که هر یک از قسمت ها به صورت پلکانی بر روی شیب قرار گرفته و امکان نورگیری و دید مناسب برای هر سه قسمت فراهم باشد . در اینجا بخش جنوبی به حیاط و رمپ اسپیرال ، بخش میانی به دو واحد مسکونی و پارکینگ و بخش شمالی با امکان دسترسی از گذر ، به لابی ساختمان و واحد تریپلکس اختصاص یافته است .

در ضلع شمالی ، با توجه به وجود اردوگاه و اشراف وسروصدای ناشی از آن، تصمیم برآن شد تا ازپوسته دوم استفاده شود . پوسته پروژه به صورت یکپارچه از بتن سفید است که ساختمان را در برگرفته و با حفره های بیضی شکل متاثر از سیرکولاسیون وکاربری های داخلی پروژه خراشیده شده است. دراینجا با عقب نشینی حجم ساختمان از برشمالی امکان ایجاد یک نورگیر و حیاط خلوت خصوصی تحقق یافته است که در آن شکافهای پوسته ، نور را به گونه ای سازماندهی شده به درون هدایت و فضای بینابینی آرامش بخش و منحصر به فرد را در بدو ورود ایجاد می نمایند ، ضمن اینکه اشراف از بیرون به داخل را بسیار محدود و امکان حداکثر نورگیری از بالا را از طریق بازشو های عریض و ازکف تا سقف امکان پذیر می سازند . ازآنجا که درجبهه شرقی نیز به علت تعلق زمین به کارفرما امکان ایجاد این روزنه ها فراهم بود ، با ادامه این پوسته بتنی ، دو وجه نمای شرقی و شمالی به صورت یکپارچه دیده شد ولی در ضلع جنوب به دلیل دید و چشم انداز عالی وحداقل اشراف این پوسته قطع و امکان ایجاد بازشوهای عریض وتراسهای سبز فراهم شده است .

در معماری سنتی ایران که حفظ محرمیت و درون گرایی از شاخصه های اصلی آن بوده است ، بازشوها نقش اساسی در شکل دهی و هویت بخشی به ساختمان داشته اند ولی به تدریج با گذر زمان ، امروزه هویت و موقعیت گذشته خود را از دست داده اند .در این پروژه تلاش شده تا در قالب یک بنای مدرن این نقش باز زنده شده و در عین حال با ایجاد تنوع در طول وعمق روزنه ها از یکنواختی در نما اجتناب شود .