نشست 54 : گردشگری رویداد ، همبستگی ملی از مسیر فرهنگ عمومی

نشست : شماره پنجاه و چهارم

موضوع : گردشگری رویداد، همبستگی ملی از مسیر فرهنگ عمومی

مدعوین : 

محمدهادی همایون‌ , عضو هیات علمی دانشگاه امام صادق (ع)

مهرشاد کاظمی , رئیس ستاد گردشگری شهرداری تهران

مهدیه بد , عضو هیات علمی پژوهشکده نظر دبیر میزگرد

زمان : چهار‌شنبه ۱۱ دی ماه سال 1398

مکان : تهران , خیابان دکتر قریب , شماره 23 , گالری نظرگاه

تماس : 02166915829 و 02166435985

گردشگری رویداد، همبستگی ملی از مسیر فرهنگ عمومی

رویدادها پدیده‌هایی موقتی‌اند که ساختاری اجتماعی دارند و در بستر فرهنگ‌های بین‌المللی، ملی، ناحیه‌ای، سازمانی، و حتی قبیله‌ای اتفاق می‌افتند. رویدادها در توانایی خود برای تبدیل فضاها به مناطق شهودی (قابل درک)، منحصربه فردند؛ همراه با اینکه آن‌ها هنجارها و ارزشها و قوانین و مقررات مختص به خود را دارند. هر رویداد با مجموعه‌ای از انتظارات تعریف شده با تعاملات نمادین مخاطبان خود به وجود می‌آید.

برای استفاده از تجربۀ منحصر به فردِ رویداد، باید در محل رویداد حضور داشت و آن را تجربه کرد. چه تجربۀ حضور و چه مخاطب رویدادهای مجازی بودن، ارزش‌های مختلفی را برای صنعت گردشگری فراهم می‌آورد.

نشست «گردشگری رویداد، همبستگی ملی از مسیر فرهنگ عمومی» با حضور مهدیۀ بُد، عضو هیئت علمی پژوهشکدۀ نظر و محمدهادی همایون عضو هیئت علمی دانشگاه امام صادق (ع)، ۱۱ دی ۹۸ در گالری نظرگاه برگزار شد.

مهدیه بُد، دبیر این نشست در توضیح مسألۀ آن گفت: «در بحث گردشگری به جز جاذبه‌های کالبدی و مکانی، جاذبه‌های رویدادی نیز در یک منطقه اتفاق می‌افتد. این رویدادها می‌توانند ارزشی، ملی و مذهبی و یا محلی باشند. برای استفاده از این تجربۀ منحصر به فرد باید در محل حضور داشت. در ایران علی‌رغم رویدادهای مختلفی که وجود دارد، سرمایه‌گزاری بر روی آن‌ها صورت نگرفته است. هدف این نشست یافتن این حلقۀ مفقوده در گردشگری ایران است».

محمدهادی همایون با اشاره به اینکه نمی‌توان از رویداد صحبت کرد و فرهنگ را در نظر نگرفت، اضافه کرد: «گردشگری یک پدیدۀ چندوجهی است. اما متاسفانه الگوهای سیاست‌گزاری گردشگری در کشور ما، اقتصادی است و فقط عملکردهای دارای توجیه اقتصادی، حمایت می‌شوند. چون ما برای توسعۀ گردشگری به معنای فرهنگی الگو نداریم، حرکت‌ها در زمینۀ گردشگری رویداد، نهایتاً در نظام‌های برنامه‌ریزی اقتصادی مستقر معنا می‌یابد».

او با بیان اینکه هزینه‌های دولت‌ها برای جذب گردشگر به اندازۀ ارزی است که مسافران به ایران می‌آورند گفت: «برخی درآمدهای گردشگری را با درآمدهای نفتی مقایسه می‌کنند، اما گردشگری علی‌رغم ظاهر اقتصادی‌اش در مقیاس جهانی، بنیانی فرهنگی دارد».

همایون همچنین ضمن اشاره به ماهیت رسانه اضافه کرد: «پدیدۀ گردشگری رویداد در حال وقوع است و نمی‌توان برای آن الگو تعیین کرد، اما می‌توان الگوهای خبری و رسانه‌ای آن را کنترل کرد».

همایون در پاسخ به نقش وزارتخانه در توسعۀ گردشگری رویداد بیان کرد: «مهم‌ترین مسأله‌ای که در دولت به آن احتیاج داریم، همین فهم است که اساساً ما از گردشگری چه می‌خواهیم؟ پاسخ به این سؤال ابتدای راه و مقدم بر برنامه‌ریزی و سیاست‌گزاری در این حوزه است. ما باید بدانیم که کشورمان چه ظرفیت‌هایی دارد و می‌‌خواهیم به چه چیز شناخته و شهره شود؟».

او مثال زد: «کشور هند شبه‌جزیره‌ای بزرگ است و سواحل زیادی دارد. اما آنچه هند به عنوان شخصیت گردشگری برای خود معین کرده، استفاده از ظرفیت تعدد ادیان در این کشور است. ما نیز باید بدانیم شناخت جهانی و نهایی از کشور ما بر چه ظرفیتی پایه‌گذاری می‌شود؟».

سید امیر منصوری که در این نشست حضور داشت با بیان اینکه گردشگری در اقتصاد کلان کشورها نقش دارد گفت: « گردشگری رویداد از جنس سایر انواع گردشگری نیست. گردشگری رویداد می‌تواند بر همبستگی ملی ما تأثیر داشته باشد و باید به گونه‌ای تعریف شود که گردشگران رویداد، به جای اینکه تماشاگر رویداد باشند، بخشی از بازیگران آن شوند».

مهدیه بد در جمع‌بندی مباحث مطرح‌شده در این نشست گفت: «در حوزۀ گردشگری در کشور ما ضعف بدنه‌سازی وجود دارد. ما باید برای هر واقعه و رویدادی، پشتوانۀ فرهنگی داشته باشیم و دولت‌ باید تعریف گردشگری رویداد و اهداف آن را مشخص کند».