نگاهی به فیلم انگل ، روایتگری شکاف طبقاتی از طریق معماری

تعطیلات کرونایی باعث شده همگی وقت آزاد بیشتری نسبت به قبل داشته باشیم . شاید یکی از بهترین راه ها برای استفاده مفید از این فرصت،تماشای یک فیلم خوب باشد. یکی از بهترین فیلمهایی که اگر تابحال آن را ندیده اید،دیدن آن توصیه می شود،فیلم کره ای انگل(Parasite ) است،فیلمی که با دریافت چهار جایزهٔ اصلی در مراسم اسکار ۲۰۲۰ درخشیدو همزمان برندهٔ اسکار بهترین فیلم و اسکار بهترین فیلم غیرانگلیسی زبان امسال شد.

فیلم Parasite، فیلمی محصول کره جنوبی  که در سال ۲۰۱۹ اکران شد و در بخش اصلی جشنواره کن  ۲۰۱۹ نیز حضور داشت و برنده نخل طلای جشنواره شد.این فیلم روایتگر اختلاف و شکاف طبقاتی میان دو خانواده  است که به خوبی از طریق فضای معماری منعکس شده است.

پارازیت با موضوع و شیوهٔ روایی بدیعش که به گفته‌ٔ برخی منتقدان خود ژانری تازه به شمار می‌آید، داستان خانواده‌ای فقیر در کرهٔ جنوبی را روایت می‌کند که به خانه‌ای لوکس راه می‌یابند اما فیلم از دل روایت خود به زیرلایه‌های سیاسی و اجتماعی دو کُره نقب می‌زند و دغدغه‌های فردی و اجتماعی مردمان کره را می‌کاود.

خانه مدرن خانواده  پارک ،در تقابل و تضاد با زیرزمین کوچک، بدون نور و در هم ریخته خانواده "کیم"قرار دارد.گویی به نحوی اختلاف طبقاتی از طریق نور طبیعی و میزان آن در فضا مقایسه شده است.این معماری همچنین بر روابط دو خانواده بر حسب نور آفتاب تأثیر می گذارد -تِمی مشترک در فیلم های بونگ. لی می گوید: "هرچه فقیرتر باشید، کمتر به نور آفتاب دسترسی خواهید داشت و این دقیقاً کیفیتی ست که در زیست واقعی نیزبا آن مواجهید: شما به پنجره ها دسترسی محدودی دارید."

منظره  و ویو پنجره درخانه کیم ها جاییست که  افراد مست، پشت میله پنجره آن ادرار می کنند و حجم بالایی از حشرات زرد رنگ بدبو از آنجا وارد آشپزخانه می شوند. برای پارک ها؛ هوا نوعی سرگرمی است -آفتاب خانه را روشن می کند، باران باغ را حفظ می نماید و زنده می گرداند - و پنجره های خانواده ثروتمند مانند یک محافظ صفحه نمایش یا یک تلویزیون صاف آنها را دور هم جمع می کند تا از منظره  بیرون آن لذت ببرند. این عناصر در خانه کیم بر خلاف خانه پارک، موجب وحشتند – باران، سیل آسا  می بارد و خانه آنها را ویران می سازد.

محل زندگی خانواده "كیم"  ، خانه ای نیمه زیرزمینی،و سیاه چال مانند است.برای رسیدن به لوکیشن درست؛ لی هون جون؛ طراح صحنه، از شهرک های خالی از سکنه که قرار بود تخریب شوند؛ بازدید کرد و از آنها عکس گرفت و پس از ساخت خیابان پرازدحام  و آپارتمان تنگ و شلوغ و درهم ریخته خانواده کیم، عکس ها را روی مجموعه قرار داد.بونگ می گوید: "حتی مخاطبان کره ای هم متوجه نشده اند که این مجموعه؛ ساختگی است."

بله همینطور که عنوان شد و شاید برای بسیاری از تماشاگران فیلم هنوز هم جای تعجب باشد و تصور کنند که عمارت خانواده پارک، هم به عنوان یک ساختمان واقعی که از قبل وجود داشته است،در حالیکه در واقعیت، عمارت و محوطه آن برای فیلم ساخته شده‌بودند و شامل چهار مجموعه متفاوت بودند که با کار دوربین و استفاده از صفحات سبز بهم متصل شده بودند،

و اما در رابطه با خانه خانواده کیم،Gina کیم، فیلمساز و کارشناس فیلم UCLA در یک مصاحبه ایمیلی تایید کرد که این آپارتمان‌های نیمه‌تمام در همه ساختمان‌های کره‌جنوبی توسط یک قانون ساختمانی که در سال ۱۹۷۰ تاسیس شد، اجباری شده‌است.به گفته وی: "اگر ساختمانی که خانواده کیم در آن زندگی می کنند در دهه 70 ساخته شده است (که بسیار خوب است ، با توجه به اینکه چقدر به نظر می رسد خراب است) ، قطعاً به عنوان یک پناهگاه ساخته شده است ، نه توسط پارانویای یک فرد بلکه با قانون ساخت و ساز" .در واقع این خانه ها در ابتدا پناهگاههای زیرزمینی بودند که در طول جنگ کره ساخته شدند. اجاره آنها به عنوان خانه غیرقانونی بود، تا اینکه بحران مسکن در دهه 1980 دولت را مجبور به تغییر قانون کرد.

کارگردان فیلم بونگ جون هو عنوان می کند:"من به عنوان یک فیلمساز همیشه به فضا علاقه‌مند بوده ام. من خیلی درگیر فضا هستم. و وقتی یک فضای خوب پیدا می‌کنم، تقریبا هیجان‌زده و خوشحال می‌شوم."برای تهیه این فیلم، تیم bong با معماران بسیاری مصاحبه کرد و حتی به خانه فرانک لوید رایت در لس‌آنجلس سفر نمود.

بونگ می گوید او عمداً خانه ای مینیمالیستی را برای بازتاب خانواده جوان "پیشرفته و مدرن" که در آن زندگی می کنند ، انتخاب کرده است. یک فضای مینیمالیستی باعث می شود احساس کنید همه آنچه را می بینید ،وجود دارد. برای دیدن آن ، این حس را پیدا می کنید که سعی در پنهان کردن هر چیزی در زیر لایه های پیچیده نیست. صفحات ساده و خطوط به هم می رسند تا احساس کنید همه چیز را دیده اید و به همین دلیل  وقتی مرد را در صندوق عقب و قسمت های پنهان خانه می بینید ، برای تماشاگران شوک آورتر است زیرا تصور می کنید همه چیز را دیده اید و هیچ چیز پنهانی وجود نداشته است. "

 این نوع توجه احترام آمیز به جزئیات معماری ست که فیلم  "انگل" را به عظمت می رساند.