شهرهای متحرک قرن 21 ، معماری عشایری یا الگوی فوتوریستی

محدودیت در منابع زیست محیطی و دشواری‌های اسکان جمعیت فزاینده جهان پژوهشگران را به ایده‌آفرینی های متفاوتی سوق داده است.

 در دنیایی که انسان قرن‌ها با شیوه‌های شهرسازی که تا کنون وجود داشته کنار آمده‌اند، شهرها با مشکلات بزرگی رو به رو بوده‌اند و به ندرت برنامه ریزی دقیقی برای آینده آن‌ها صورت گرفته است. قابلیت حرکت و حمل ونقل بدون بروز مشکل؛ هنگامی که شغل‌ها و منابع رو به کاهش باشند؛ از جمله در شهرهای مدرنی مثل دیترویت که از فرایندهای دشوار و اغلب بی فایده انقباض شهری رنج می‌برند.

وبسایت آرل درهمین ارتباط به بررسی ایده‌آفرینی های انجام شده در این مسیر پرداخته است. از جمله پژوهشی از مانوئل دومینگز به نام "ساختار بزرگ" در ESTA مادرید، یکی از ایده‌های خاص و جالب برگرفته از معماری شهرهای عشایری ، از نگرش‌های آینده نگر نسبت به این برنامه است. برنامه ای با این عنوان با توجه به فرم ماشین آلات کاترپیلار و منابع فراوان آن‌ها صورت گرفته است که در تجهیزات متحرک دسته بندی می‌شود.

البته این اولین بار نیست که چنین طرحی از یک شهر متحرک ارائه شده است.شهر متحرک "ران هرونز" یکی از طرح‌های "آرچی گرام" بوده که در سال 1960 مطرح شده و از جمله نظریه‌هایی به حساب می‌آید که در معماری نفوذ کرده است. با این حال، طراحی این شهر بزرگ به عنوان یک شهر متحرک (راه رونده)، از جمله پیشنهادهای قوی برای تولید و حفظ انرژی در معماری آینده است.

دومینگز اذعان داشته که انگیزه طراحی این شهر متحرک به ایستادگی کردن و مقابله با طرح‌های مشابه خود بوده است.با توجه به این طرح، وی کار خود را Utopical و واقع گرا خوانده است. با این حال دومینگز این طرح را از لحاظ نظری امکان پذیر می‌داند، به همین دلیل است که این طرح را به سمت جهان مهندسی سنگین و صنعتی سوق داده است و اصل این طرح را به ساختارهای صنعتی و عظیم پولادین کاترپیلار (Caterpillar) نسبت داده است. اما می‌توان طرح او را یک الگوی متنوع و کوچک تر نسبت به سبک فوتوریست‌ها دانست.

به نظر می‌رسد با تمامی این بحث‌ها، طرح دومینگز، فاقد یک پوسته فانتزی است و از شکل‌های غول پیکر و عظیم فلزی شکل گرفته است.علاوه بر این، چنین ساختار بزرگی علیرغم ابعاد وسیع خود، تأثیر منفی کمتری برای اکوسیستم اطراف خود را داراست.